Naam: Evi Renaux
Leeftijd: 32
Status: LAT-relatie met Yf en mama van Lola (6)
Job: auteur en journaliste
Ken je van: de blog Rue N∅ en de boeken ‘Life on Sneakers’ en ‘Plan B’. Evi schrijft over hoe haar ziekte haar dwong om trager leven én hoe dat een zege bleek te zijn. Ze wil mensen aanmoedigen om na te denken over wat ze ècht willen
Mantra: “Enjoy the little things because one day you`ll realize they were the big things.”

EVI LEERDE WAT BELANGRIJK IS

Wat als je op een dag je bed niet meer uit kan? Letterlijk. Het overkwam Evi. Haar ziekte dwong haar om nieuwe keuzes te maken, om na te denken wat ze echt wou. Haar goede dagen zijn zeldzaam, maar ze worden wel dubbel zo goed benut.

Plan B

“Vier jaar geleden werd ik van de ene op de andere dag ziek. Het begon met hardnekkige hoofdpijn en het bereikte een dieptepunt toen ik op een dag wakker werd en me niet meer kon bewegen. Mijn rug stond scheef en dat staat hij tot op vandaag nog steeds. Het heeft twee jaar geduurd vooraleer de diagnose: ruggenmergontsteking werd vastgesteld. In die twee jaar werd ik van het kastje naar de muur gestuurd. De ene keer had ik zogezegd een burnout, de andere keer een psychose. Ik heb talloze testen en operaties ondergaan, ik ben platgespoten geweest met medicijnen. Ik was op momenten verlamd, incontinent, kapot. Die ontsteking, in combinatie met twee jaar lang ziek zijn, heeft onherstelbare schade aangericht en heeft mij compleet uitgeput. Er zijn nog steeds dagen dat ik mijn bed niet uit kan. Dat ik leef op morfine. En toch, toch zie ik mijn ziekte als een zege. Echt waar (lacht). Want, ik moest plots nadenken over een plan B, over hoe ik mijn leven anders wou invullen. En guess what, plan B bleek stukken leuker te zijn dan plan A.”

Van 15 naar 0 cm

“Ik werkte vroeger in de marketing en draaide vaak weken van 70 uren. Ik liep van hot naar her. Op hakken van 15 cm. Als ik nu op die periode terugkijk lijkt het alsof ik toen gevoelloos was. Alsof ik continu op automatische piloot stond. Niet alleen op mijn werk maar ook thuis. Als ik mijn dochter een fles gaf, dan was ik ondertussen gegarandeerd mijn mails aan het checken. Ik leefde absoluut niet in het moment. Achteraf lijkt het alsof ik die eerste twee jaar van haar leven gewoon gemist heb.
Mijn ziekte heeft me gedwongen om sneakers aan te trekken en trager te gaan leven. Mijn ziekte heeft me doen nadenken over wat ik ècht wou doen en me geconfronteerd met de dingen die belangrijk zijn. Niet de status van een hoge functie, niet die chique bedrijfswagen of die laatste nieuwe smartphone. Nee, geluk schuilt in een klein hoekje. Elke ochtend stap ik naar buiten met mijn tas koffie. Dan neem ik alles in me op. Geluiden, geuren, de wind en de zon. Even gewoon bestaan. Ademen en bestaan. Niets meer dan dat. Dan laat ik de wereld even ontploffen. Heerlijk.
Ik vind het zo erg dat ik ziek ben moeten worden om te beseffen wat echt belangrijk is. Daarom wil ik mensen zo graag wakker schudden: wacht niet tot je lichaam je een halt toe roept om die dingen te doen die je graag doet.”