Naam: Ellen van den Bouwhuysen
Leeftijd: 37
Status: samenwonend met Jesse en mama van Seppe (4)
Job: freelance fotograaf
Ken je van: ‘The gentlemom’, een voormalig platform/boek dat het ideaalbeeld van de perfecte mama doorprikt en realistische verwachtingen naar voor schuift
Mantra: “niet alles wat kan moet.”

ELLEN ZEGT VAKER 'NEE'

Voor de komst van haar zoontje Seppe, beet Ellen gulzig in het leven, zo hard als ze kon. Maar de combinatie drukke baan en moederschap werd haar teveel. Ellen stortte in en bouwde zichzelf weer op. Beter, sterker, trager.

Kopje onder

“Voor ik mama werd was mijn leven erg rock-’n-roll. Mijn vriend en ik moesten voor onze job vaak naar het buitenland en het gebeurde dat we elkaar slechts in een flits zagen: ergens op een luchthaven, voor een koffie. Mijn leven was snel, hectisch en onregelmatig. En begrijp me niet verkeerd: I loved every minute of it. Ik wou alles proeven, alles ervaren, de wereld ontdekken. Toen ik zwanger werd dacht ik ‘goh, die baby, die passen we daar wel ergens in, no big deal.’ Ik had geen realistisch beeld van wat het betekende om mama te zijn. En hoewel Seppe een heerlijke baby was, kwam de realiteit heel hard aan. Want een kind vraagt natuurlijk regelmaat en tijd. Na de geboorte van mijn zoon stapelden de opdrachten zich weer op: ‘Kan jij morgenvroeg naar Nederland voor een portretje?’ Ja hoor. ‘Wil je volgende week een reportage shooten in Milaan?’ Tuurlijk! Langzaam ging ik kopje onder. Ik verdronk, zo voelde dat. Maar een opdracht weigeren? Toegeven dat het teveel was? Dat kon ik niet. Dat was luidop zeggen dat ik faalde, zo zag ik dat toen. Zever natuurlijk… Op een bepaald moment voelde àlles aan als een inspanning. Zelfs het vooruitzicht om een glas te gaan drinken met een vriendin maakte me zenuwachtig. Ik herinner me nog goed hoe ik zoiets banaals deed als de wasmachine legen en volledig ineen stortte. Daar, bij dat hoopje kleren ben ik beginnen huilen. En ik ben maandenlang niet meer gestopt.”


Boekjes lezen, mobilhomes en Netflix

Gek hoe moeilijk het is om gas terug te nemen. Om een boekje te lezen op een doordeweekse dinsdag en me daar niet schuldig over te voelen. Ik ben uiteindelijk anderhalf jaar thuisgebleven. En pas nu durf ik zeggen dat ik terug ben. Terug, maar anders. Want ik voel me niet meer schuldig en ik durf nu prioriteiten stellen. Nee zeggen. Tegen àlles en iedereen. Tegen jobs, tegen feestjes, tegen familie. Pas op, het blijft moeilijk, want er kruisen veel mooie voorstellen mijn pad. Ik probeer zo goed als dat gaat mijn buikgevoel te volgen. En mijn therapeut gaf me een goede tip. Als iemand me opbelt met een opdracht of een uitnodiging is mijn antwoord: ‘mag ik je hierover terugbellen?’. Dat geeft me de tijd om na te denken of ik er a) zin b) tijd c) energie voor heb.

‘Niet alles wat kan moet’, da’s mijn lijfspreuk en ‘loslaten’ was een verademing.
Vijf jaar geleden hebben we een huis gekocht. De ouderwetse eikenhouten keuken was een doorn in ons oog. Die moest en zou eruit. Maar ik viel plots terug op minder dan een leefloon. Die keuken verbouwen, dat ging niet. En belangrijker, het was ook geen prioriteit meer. Kijk, ik besef goed dat door mijn ziekte heel mijn gezin ziek is geweest. Daarom hebben we ons onlangs een tweedehandse mobilhome aangeschaft. Low budget en héél traag. Letterlijk, want hij haalt amper 90km/u (lacht). Elk vrij weekend willen we erop uittrekken. Gewoon wat kleren bij mekaar gooien en samen de natuur in. Back to basics. Bij mekaar zijn. Daar kan geen enkele nieuwbouwkeuken tegenop.
De komst van Seppe heeft me doen inzien dat het oké is om een versnelling lager te schakelen. Dat goed, goed genoeg is. Ik loop mezelf niet meer zo voorbij en dat maakt me een betere mama. Een beter mens ook. Ik leef trager en kies voor de dingen waar ik blij van word. En ja, dat betekent dat ik op zaterdagavond al eens om 20u in mijn pyjama Netflix lig te kijken (lacht).”